رویه های کاربردی در سازماندهی

 افزایش اثربخشی سازماندهی مستلزم آشنایی سازمان دهندگان با روندها و گرایشهای مهم در محیط سازمانی جدید است برخی از این روند ها عبارتند است:

کوتاه ساختن خط فرمان:

بدین ترتیب سازمان‌ها با حذف سطوح مدیریتی غیرضروری در برابر تهدیدها محیطی مقاوم تر می شوند.

 کاهش وحدت فرماندهی:

بدین معنی که با استفاده از تیم های ترکیبی و گروه های ضربت ساختارهای افقی تر به کار گرفته می‌شوند و سازمان‌ها با خواسته های مشتریان خود بیشتر آشنا می شوند در نتیجه این تغییرات کارکنان معمولاً با بیش از یک مدیر سر و کار دارد.

گسترش حیطه کنترل و نظارت:

بسیاری از سازمان ها از حیطه نظارت و کنترل گسترده تری استفاده می کنند فرمان آنها کوتاه‌تر می‌شود و اهتمام به توانمند سازی کارکنان اولویت بیشتری می یابد و هر مدیر موظف می شود تا مسئولیت رسیدگی به کار تعداد بیشتری از کارکنان را که به نظارت کمتری نیاز دارند بر عهده بگیرد.

افزایش تفویض اختیار و توانمندسازی کارکنان:

مدیران در سازمان های پیشرو با تفویض اختیار بیشتر به کارکنان زمینه افزایش توانمندی آنان در اخذ تصمیم در مورد مسائل کاری خودشان را فراهم می آورند تا بدین ترتیب راهکارها و ترغیب بیشتری در سطح متعدد مدیریتی مورد رسیدگی و بررسی قرار گیرند و تصمیمات بهتری اخذ شود.

افزایش عدم تمرکز همراه با کنترل متمرکز:

در عین حال که توانمندسازی و عوامل مربوط به آن به افزایش عدم تمرکز در سازمان ها می انجامد پیشرفت در فناوری اطلاعات و سیستم های مدیریت امکان حفظ کنترل متمرکز را افزایش می دهد.

 کاهش بخش ها و واحدهای ستادی:

به منظور افزایش کارایی عملیات از تعداد کارکنان ستادی کاسته می شود و سعی می شود نیروهای کمتری استخدام شوند و اندازه واحدهای ستادی کاهش یابد.

شرمرهورن  ۱۹۹۶ص 368